Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje serce tęskni do morza zawsze, gdy czytam cokolwiek z nim związanego. Wówczas myśli wędrują do brzegów ciemnej toni, uderzających o skały fal i wiatru spieszącego z wolnością.
Tak też było w przypadku sięgnięcia po pracę Magdaleny Kubiak, dotyczącej legend Błękitnej Krainy, jak zwie się pomorskie tereny. Od samego początku bowiem uderzył mnie klimat owych podań, gdzie poczuć można starożytnego ducha tych rejonów, tak bardzo związanych z rodzimym słowiańskim folklorem czy wierzeniami, których czas nie był w stanie wykorzenić.

Tak więc słowo po słowie przyjmowałem do siebie kolejne litery tworzące zdania budzące do życia opowieści, których w zasadzie nigdy wcześniej nie dane było mi poznać. Znalazłem się na terenach okalających rzekę Łeba, zawitałem nad piaszczyste bałtyckie brzegi, chłonąc każdą z legend na swój własny pomorski sposób. Spotkać mi tam było dane ludzi o szlachetnych sercach gotowych nieść pomoc nawet zwierzętom, jak i też kaszubskie licho, które zło pragnąć chciało, dobro czyniło.
Mogłem także ujrzeć świętą górę Słowian Rowokołem zwaną, gdzie ponoć trzy boginki w noc kupały znaleźć można. Jakiej legendy by nie zacząć poznawać wszystkie łączy niezwykła więź i bardzo ładny język, którym posługuje się autorka.

Klimatyczna treść to jedno, co można tu odnaleźć. Drugą, nie mniej istotną kwestią są archiwalne zdjęcia i obrazy bardziej lub mniej znanych malarzy sycące oko każdego, kto łasy jest na sztukę. Nie dziwota zresztą, że strona wizualna nie odbiega od treści, bo wydawnictwo Bosz już dawno przyzwyczaiło czytelników, iż na tym polu nie ma sobie równych. Zatem z czystym sumieniem mogę polecić ową lekturę każdemu chcącemu głębiej wejrzeć w dziedzictwo kulturowe Błękitnej Krainy, a może i wejrzeć w jej duszę.

Moje serce tęskni do morza zawsze, gdy czytam cokolwiek z nim związanego. Wówczas myśli wędrują do brzegów ciemnej toni, uderzających o skały fal i wiatru spieszącego z wolnością.
Tak też było w przypadku sięgnięcia po pracę Magdaleny Kubiak, dotyczącej legend Błękitnej Krainy, jak zwie s...

Rozwiń

Zwiń

Spójrz. Tam gdzie przyszłość była zakryta unosi się teraz Złoty Szlak. Trzy i pół tysiąca lat jest niczym wobec nieskończoności istnienia. Trwam na straży tego, co musi być zapamiętane. Bene Gesserit wespół ze swoimi sojusznikami pragnie mego upadku, lecz widzę dokładnie każdy fragment mych losów, znam każdy wdech i wydech tych, którzy zajrzą w oczy śmierci.
Moje oczy.
Legendy nie da się uśmiercić, można tylko przedłużyć jej żywota.

Skończyłem czytać czwarty tom Kronik Diuny i w głowie wciąż pozostaję masa pytań. Jednakże w tej masie kształtuje się myśl powoli nabierająca kształtów, a jest nią zachwyt. Dotarłem do tego momentu cyklu, który wchodzi najgłębiej w istotę mistyki, filozoficznych nurtów i religii noszącej znamiona fanatyzmu. Tym wszystkim została czwarta odsłona serii Franka Herberta.
Nie było może tu miejsca dla wielu zwrotów akcji, lecz nie tym stoi to dzieło, a treścią - misternie połączoną nićmi słów intelektualną podróżą do jądra ciężaru sprawowania władzy. Ciężar to ogromny, toteż postać Leto II Atrydy w trakcie lektury nabiera coraz więcej odcieni tragizmu, co zdaję się przedłużeniem przeznaczenia ciągnącego się za rodem Atrydów, to jest swoistego fatum rodzącego tylko ból i śmierć.

Jest w tej opowieści mnóstwo szlaków wiodących do poznania sedna historii spisanej przez Herberta oraz wskazówek dotyczących działania tyranii, rozkładu imperium czy też spojrzenia na temat buntu mogącego przynieść tyle samo szkody, co pożytku. Myślę, że największą siłą tej powieści jest jej odmienność od poprzednich tomów, nadająca tekstowi wymiar swoistej polemiki z czytelnikiem, jednocześnie wynosząc na piedestał ważkie tematy odnoszące się do historii i natury człowieka. W mojej opinii wyjątkowy, acz wymagający zrozumienia tom.

Spójrz. Tam gdzie przyszłość była zakryta unosi się teraz Złoty Szlak. Trzy i pół tysiąca lat jest niczym wobec nieskończoności istnienia. Trwam na straży tego, co musi być zapamiętane. Bene Gesserit wespół ze swoimi sojusznikami pragnie mego upadku, lecz widzę dokładnie każdy fragment myc...

Rozwiń

Zwiń

Docierający sygnał z kosmosu staje się zagadką. Uczeni twierdzą, iż mógłby on być komunikatem od rozumnych istot, lecz jak potwierdzić ową tezę? Wszechświat pełen jest tajemnic, a ta trafia na podatny grunt tkwiący w umyśle, niczym ość w gardle uczonego Hogartha, który to w formie pamiętnikarskiej spisał swe słowa.

Dotknięcie nieznanego u Lema niesie ze sobą tym razem nietypową strukturę, bowiem zapieczętowaną w formę filozoficznego traktatu, będącego jednocześnie intelektualną powieścią obarczoną bagażem myśli autora. Nie jest to książka stojącą fabułą, bo tej nie ma tu w ujęciu sensu stricte, lecz jest nieustająca gonitwa pytań o istotę miejsca w którym przyszło nam żyć, a które nazywamy wzniośle światem. Rodzą się również pytania o naturę człowieka i bytu jako takiego, co z kolei kieruje czytelnika do miejsca dla tych, którzy nie obawiają się podjąć wyzwania wynikającego z obcowania z literaturą na wskroś przesiąkniętą naukową sferą.

Narrator nie tylko snuje swe rozmyślania, ale i też angażuję się w sprawę, jaką jest tytułowy Głos Pana, będący projektem od którego zależy los wielu jednostek. Na tym polu Lem znakomicie wchodzi w dysputę z czytającym, odsłaniając krok po kroku ludzkie pragnienia, apokaliptyczne lęki czy gnieżdżące się w duszy wątpliwości.
Zatem jest książka ta dziełem unikatowym w dorobku naszego pisarza, bo idącą wąską ścieżką ku temu, co niełatwe i wychodzące poza standardy ogólnie pojętej lektury. Jeśli nie potrafi się objąć jej przesłania rozumem, to trzeba chociaż docenić jej warsztatowy geniusz.

Docierający sygnał z kosmosu staje się zagadką. Uczeni twierdzą, iż mógłby on być komunikatem od rozumnych istot, lecz jak potwierdzić ową tezę? Wszechświat pełen jest tajemnic, a ta trafia na podatny grunt tkwiący w umyśle, niczym ość w gardle uczonego Hogartha, który to w formie pamiętni...

Rozwiń

Zwiń

Z cyklu ponownie przeczytanych.

Tej książki nie trzeba nikomu przedstawiać, tak jak samego twórcy Śródziemia. Do tej książki warto wracać, jak właśnie sam zrobiłem.
Moje pierwsze spotkanie z "Hobbitem" przypadło ładnych kilkanaście lat temu. Było to tak dawno, że już sam nie pamiętam dokładnych szczegółów. Wiem jednak, że ponowna lektura zupełnie nic nie straciła na swojej jakości, i tak znowu wyruszając z przytulnej norki pana Bilbo Bagginsa wraz z kompanią krasnoludów pod wodzą Thorina Dębowej Tarczy, wyobraźnia poniosła mnie hen daleko do dzikich krain, by móc znów ujrzeć Samotną Górę oraz rzecz oczywista pokonać smoka Smauga.

Nadziwić się nie mogę, iż znając tą opowieść od deski do deski, wciąż zachwycam się niesamowitą podróżą jaką zafundował mi profesor Tolkien. Siła w tym wielka leży po stronie przystępności owego dzieła, ale i uniwersalnych prawd jakie zawarto w tej krótkiej dość historii. Co prawda "Hobbit" pozostaję nadal powieścią dla młodego czytelnika, lecz dorośli niezmiennie mogą docenić kunszt pisarski Tolkiena, magię zawartą w przygodzie oraz wartkość fabuły idealnie wprowadzającą do "Władcy Pierścieni".

Wspomnieć mógłbym jeszcze o subtelności humoru, którego głównym przedstawicielem jest nasz tytułowy hobbit, a także mógłbym poruszyć wątek znakomitego tłumaczenia czy wymienić szereg postaci głęboko zapadających w pamięć. Mógłbym to zrobić, ale nie uczynię tego, albowiem niech każdy spróbuje samemu wyruszyć z pewnej norki w ziemi, od której de facto wszystko się zaczęło, ku temu co nieznane.

Z cyklu ponownie przeczytanych.

Tej książki nie trzeba nikomu przedstawiać, tak jak samego twórcy Śródziemia. Do tej książki warto wracać, jak właśnie sam zrobiłem.
Moje pierwsze spotkanie z "Hobbitem" przypadło ładnych kilkanaście lat temu. Było to tak dawno, że już sam nie p...

Rozwiń

Zwiń

A gdyby tak przejść się po Newskim Prospekcie późnym wieczorem, spotkać po drodze szaleńca podającego się za Bóg wie kogo lub malarza obdarzonego niewątpliwym talentem, który gubi swą życiową ścieżkę? A gdyby tak zajrzeć głębiej w rosyjską duszę przez osobę wzgardzonego urzędnika dla którego jego szynel jest wszystkim, co najlepszego posiada? Nic prostszego, bo też wystarczy wziąć do ręki opowiadania petersburskie Mikołaja Gogola i natychmiast przed oczyma stanie XIX-wieczne miasto bogate w swe wzloty oraz upadki.

Aż dziw bierze, że za twórczość Gogola zabrałem się dopiero teraz, ale literatura nie zając, nie ucieknie, więc zawsze jest dobra okazja do nadrobienia zaległości. Tak więc zabrałem się za czołowe osiągnięcie rosyjskiego klasyka, dając upust wyobraźni podążającej za ukazaniem w satyrycznej formie bezdusznej administracji i systemu sprawowania władzy państwa carów. Rosyjski pisarz doskonale poznał strukturę pracy urzędów cywilnych, toteż swe rozczarowanie tym łatwiej przyszło mu tu spisać.
Treści umieszczone w zbiorze charakteryzuje głośna nuta komizmu będąca filarem dla moralnych elementów działających w ramię w ramię z dość gorzkimi przekazami wywołującymi częstokroć uśmiech politowania dla społeczeństwa rosyjskiego. Prócz satyrycznej szaty odziane są te teksty również w niesamowity płaszczyk upiornych wtrąceń widocznych szczególnie w opowiadaniu "Portret", który śmiało można dodać do tych spod znaku niepokojących, choć i tu Gogol pozostawia sobie miejsce dla zrobienia pstryczka w nos czytelnikowi.

Mimo kilku różnic między wszystkimi tekstami, całość splata się ze sobą plastycznym językiem trafiającym wprost do serca miłośników klasycznej literatury, tak wyraźnie i mądrze używającej metafor czy różnych zabiegów stylistycznych, że aż pragnie się podążać za kolejnym słowem ekspresowym tempem.
Proza Gogola zdecydowanie warta jest poświęcenia jakże cennego czasu, i z pewnością zwróci go z nawiązką ku radości ucztujących przy stole wybornie podanych tekstów.

A gdyby tak przejść się po Newskim Prospekcie późnym wieczorem, spotkać po drodze szaleńca podającego się za Bóg wie kogo lub malarza obdarzonego niewątpliwym talentem, który gubi swą życiową ścieżkę? A gdyby tak zajrzeć głębiej w rosyjską duszę przez osobę wzgardzonego urzędnika dla które...

Rozwiń

Zwiń